Tweede versie (na september 2005)

Nat Kruit (met een t) is het verhaal van een bizarre geschiedenis waarin gedurende acht jaren letterlijk alles fout gaat. Het is het ervaringsverhaal van niet alleen ondeskundigheid en slordigheid, ook van opportunisme en zelfs aanhoudend rattengedrag. De aanleiding van dit alles is verbijsterend simpel: vanwege mijn leeftijd paste ik niet in het plaatje van een reorganisatie.

Het laatste hoofdstuk van dit verhaal werpt ook een ander licht op gangbare opvattingen over burn-out. Er valt het een en ander op te merken over oorzaken, over het beruchte 'geen nee kunnen zeggen' en over de veronderstelde medeplichtigheid door ambitie en andere eigenschappen.
Ik hoop dat anderen in vergelijkbare situaties iets aan mijn ervaringen hebben en hiermee beter voorbereid dan ik in de verschillende situaties kunnen optreden.

Als hoofd van een kunstschool van de SKVR in Rotterdam, kreeg ik te maken met tegenwerking en grote tegenslagen.
Ook tijdens een langdurig ziekteverlof hield dat geplaag niet op, terwijl enkele professionals, met wie ik door de omstandigheden noodgedwongen te maken kreeg, er ook nog eens een kafkaeske situatie van maakten.

Behalve mijn eerste werkgever, op de valreep naar zijn pensioen, en zijn opvolger die een reorganisatie doorvoerde, deed ook mijn vorige huisarts er een schepje bovenop, net als de mensen van de bond en een keuringsarts. Uiteindelijk staken zelfs de ondernemingsraad en de raad van toezicht de kop in het zand.

Zo zijn niet alleen zes jaren verloren gegaan - en lijkt echt herstel daarna eindeloos lang te duren - ook weigert nog steeds de raad van toezicht te reageren op mijn pogingen alsnog mijn rechten te respecteren. Alleen al een niet betaalde vergoeding voor jarenlang gedwongen overmatig overwerk en mijn opgespaarde adv-uren is een substantieel bedrag, nog zonder een genoegdoening voor de ziekmakende omstandigheden en het belemmeren van een normaal herstel.

Een eerste versie van Nat Kruit verscheen begin 2005 in wekelijkse afleveringen met enkel de voornamen van betrokkenen. Na de teleurstellende ervaringen met de raad van toezicht voorjaar 2005 (in deze versie opgenomen in hoofdstuk 11), voelde ik me genoodzaakt in de tweede versie ook achternamen te noemen, en de SKVR niet langer te omschrijven als 'een grote kunstinstelling in een van de grote steden'.
Alle betrokkenen heb ik vooraf in kennis gesteld van het verschijnen van deze site. Nooit heb ik van een van hen een reactie gehad, dus ook geen bezwaar.